Stacje kolejowe

Miechucino

Miechucino nie jest dużą miejscowością leżącą na trasie linii kolejowej z Lęborka do Kartuz. Niespodziewałem się tu dużej stacji, prędzej jednoperonowego przystanku jakich wiele na kaszubskich szlakach. Wysiadając z samochodu powiedziałem jeszcze mojej towarzyszce, że zrobię kilka zdjęć i za dwie minuty jestem z powrotem. Ostatecznie wizyta na stacji zajęła dużo więcej czasu…
Pierwszym elementem stacji, który przykuwa wzrok jest oczywiście dworzec. Jest to jednopiętrowy, niezbyt okazały budynek w części na pewno zamieszkały o czym świadczy choćby kwiaty i krzewy przed dworcem. Tu też spotyka mnie pierwsze zaskoczenie – wnętrze nastawni nie wygląda w żadnym miejscu na zniszczone czy ograbione. Zachowaniu takiego stanu pomogły kraty, które znajdują się w całej części operacyjnej dworca. Nienaruszone pozostały także tabliczki informujące o punkcie informacyjnym i alarmie pożarowym. Budynek toalet też wygląda bardzo dobrze. Pozostały znaczki informujące, która część przeznaczona jest dla kobiet, która dla mężczyzn. Uwagę zwracają uwagę wymienione okna w służącym dziś zapewne do innych celów budynku. Okolice dworca są już niestety mocno zarośnięte. Sporej wielkości drzewka skutecznie zasłaniają pamiątki po funkcjonującym tu do 2000 roku ruchu kolejowym. Pierwsza zza drzew wyjawia się wieża wodna. Co ciekawe stojąca w nieznacznej odległości od stacji, pomiędzy polem a łąką. W dolnej części z czerwonej cegły zamurowane zostały wszystkie okna. Z górnej części niestety poodpadały już deski i całość nie wygląda zbyt stabilnie. Wracając do stacji to przemieszczanie się po niej nie jest takie łatwe. Drzewka rosną zarówno na torach jak i na obu peronach i to w takich ilościach, że aż dziwne że same się tu zakorzeniły. Na końcu peronu pozostała całkowicie już zardzewiała tablica z nazwą stacji. Tuż za nią moim oczom ukazuje się pierwszy semafor (kompletny, ze wskazaniem stój). Po chwili pośród drzew zauważam żurawia wodnego, również w idealnym stanie, zaryzykowałbym stwierdzenie że nadal jest sprawny. Na jednym z elementów znalazłem sygnaturę Wischer-Stargard świadczącą że element ten powstał grubo przed wybuchem II wojny światowej. Po chwili zauważam jeszcze drugi semafor – ten jednak pozbawiony został jednego ramienia. Cała stacja bardzo przypomina mi Chorzele, gdzie jeszcze do niedawna stały samotne semafory przy wyjeździe w stronę Ostrołęki. W Miechucinie znajdziemy elementy w bardzo dobrym stanie zachowania, trochę zarośnięte, ale jeśli ktoś chciałby się przenieść kilkanaście lat wstecz z całą pewnością powinien odwiedzić tą kaszubską miejscowość

Miechucino na Mapie Kolejowej   >>>

Galeria